Koekoeksjong

Want we gaan het hebben over wat vroeger aangeduid werd als ‘echte’ en ‘onechte’ kinderen. Over die ene met dat donkere haar en die bruine ogen tussen al die Westfriese witkoppies. Waarvan meestal de melkboer de schuld kreeg, of de postbode. Dat het doorgaans ondubbelzinnig aan doorbrekend dna lag, wist alleen moeder. Voor deze ene keer had zij een kind gebaard dat meer leek op opa’s oma dan op vader. En iedereen ging vrolijk verder met de dagelijkse bezigheden, dit soort zoete geheimen bleven waar ze ontstonden: de bedstee.

Waar vroeger het gefluister vanzelf ophield, zijn we tegenwoordig veel rechtlijniger. De scheidslijn tussen eigen, stief of half, is doorgaans duidelijk en met zwart omlijnd.

De vooruitgang bracht ons echtscheiding. Weliswaar een verdrietig en pijnlijk proces, maar in de meeste gevallen de enige juiste beslissing. Deze herwonnen kans op levensgeluk is een verworvenheid van onze generatie en, niet te vergeten, een verdienmodel binnen mijn vakgebied. Want nu we toch volkomen eerlijk tegen elkaar zijn, wil ik dat niet onvermeld laten. Daar draait het echter niet om. Het gaat om de kinderen.

Bij geen enkele mediation of scheiding maak ik mee dat de kinderen blij zijn met de situatie. Het vooruitzicht van rust in huis, zonder ruzie, is voor hen zo abstract dat ze een verziekte sfeer verkiezen boven de juridische bijl aan de basis. Hún basis. Kwestie van ‘better the devil you know than the one you don’t’.

Maar goed, kinderen zijn veerkrachtig. Zij leggen zich neer bij het onvermijdelijke. Met afzonderlijk levende ouders, aan het begin van een nieuw hoofdstuk. Meestal gaat een vrijgezelle ouder vroeg of laat actief of passief op zoek naar een partner. Kinderen geen bezwaar.

Op ieder potje past een dekseltje, inclusief lepeltjes. Liefdevol omarmt het paar elkaars kids en, als dit wonder zich mag voltrekken, komt daar nog een baby bij. Voilà, een samengesteld gezin. De ouders hebben ieder eigen - en stiefkinderen. De kinderen hebben en zíjn stief en soms ook half… Met een beetje geluk zelfs dubbel…

Het samenvoegen van gezinnen is passen en meten. Daar bemoei ik me niet mee. Waar ik me wel druk over maak, professioneel gezien, is de grens tussen welwillendheid en venijn wanneer er verdeeld moet worden. Want hoe loopt de erflijn voor de kinderen als hun biologische ouder eerder overlijdt dan de stief? Heeft de half dan meer rechten? Krijgt ongelijkheid alsnog ongewilde grip op hun toekomst? Verandert samengesteld gezin dan weer terug naar gebroken gezin?

Dit breng ik tijdens een scheidingsprocedure niet te berde, om voor de hand liggende redenen. Het speelt wel altijd in mijn hoofd. Word vooral weer gelukkig, is mijn advies. En blijf bewust van de erfrechten van uw kinderen. Al uw kinderen.

Mr. R. Jacobs

Zaannotarissen